MAYA EMPRENDE O VÓ

MAYA EMPRENDE O VÓ
Maya, a abella da infancia de mamás e papás, a nosa MASCOTA

domingo, 8 de mayo de 2016

Con cadros a voltas ...cal será o segredo ...


Non hai nada que máis lle guste á profe Miry neste momento que vernos a todos tan relaxados e concentrados como cando toca facer arte. 

E é que ter un pincel na man e case como ter unha variña máxica, na que pousar poderes como a imaxinación, a creatividade, o pulso na man, a precisión, a beleza, a seguridade en sí mesmo, a autonomía ...

Neste momento, somos tan maiores, que somos capaces de ter o material enriba da mesa e nós soliños ser capaces de facer aquelo que a profe nos explicou. 


As estacións pasan ... e con elas os días no segundo curso de Infantil 

Rematando co inverno en xaneiro ...


Comezando ca primavera en marzo .. .xa soíños aplicando co rodillo a base no lienzo. 




En calma en grupo aplicando o verde escuro con pincel naquelas partes onde é necesario, logo de estampar o tronco en marrón. 



E apurando o verán a fináis de abril para unha sorpresa....


Espectacular o que melloran mes a mes...


 Versións extra grande do lienzo. Que profesional parece Lina!


Hai outros días de arte, nos que hai que pararse un pouquiño. é o que a profe Miry lle chama a hora de pensar ... Hai veces que nos conta cousas da xoaniña JUANITA e os seus amigos ...

Noutras, fainos inventar historias con música ... É divertido porque ás veces semella tan real, que nos escondemos todos debaixo da mesa crendo que ven a bruxa do castelo a polo cabaleiro que quere rescatar á dama. Un toque de suspense na música e berramos AHHHHHHHHHHHHHH !! que ven !! Tanto, que un día o pobre Roi se puxo a chorar do real que era. os demáis riamos a cachón e tivemos que consolar a Roi para que deixara de ter medo.

Nesta volta de arte, e logo de ver o ano pasado a Miró, este ano toca traballar cousas dun señor ruso que se chamaba Kandinsky. O primeiro cadro que vemos, chámase así:

Beleza rusa nunha paisaxe.  

Na hora de pensar hai normas. As luces da clase se baixan, a respiración nosa ten que ser lenta, temos que pensar, inventar ...levantar a man para falar, e sobre todo, non interrupir ao que fala. Todo vale nos cadros. Non hai unha resposta correcta coma nas letras, ou nas mates. 
Tan só hai que escoitar que cousas vai preguntando a profe, para descubrir os segredos dos cadros dos pintores...

¿Adiviñades agora porque nos gustan tanto os museos? Pois será porque pouco a pouco, falamos a mesma linguaxe que os pintores...



A profe tapa partes do cadro ata ensinárnolo todo.
Así, acostumbrámonos a non ver todo de golpe, e a analizar as partes.
¿ queredes saber compo acontece ? Así pasou ...

Pautadas as normas de diálogo, a profe di que teñen que esperar alomenos ata que sone a campaniña que ten para que interveñan, uns 5 segundos, para non precipitar as intervencións)

(Ábrese a “pantalla máxica”, que é así como lle chamamos á PDI. Solo se vai ver o lateral esquerdo)


- Ring. Sona a campaniña- levanta a man Dario.
- Veo una nube, profe. ¿En donde Darío? Me tienes que decir siempre arriba o abajo..si no eres capaz de explicarlo, vente a la pantalla. Se levanta. – Aquí profe. Yo veo Árboles profe …yo también. - ¿muchos o pocos? Aun no lo sé. Claro! Es que si son muchos, es un bosque…pero no sé - dice Efren. Abre todo profe! Dice Alicia. Aun no!- le apunto.  Ali…paciencia…. COMO MARIPEPA:- dice Roman (me echo a reir…la conocen de sobra desde el año pasado).
(Abro el otro lado, mismo grosor)
Teo: Yo ahora veo un cachito de blanco. Es un “cacho de un árbol”. Sigo callada, cuando de repente Sara me dice: yo veo mar en el fondo profe. Me quedo ojiplática, porque es super difícil apreciar eso, máxime cuando el cuadro no está abierto. Y flores en en suelo, dice Marco. ¿de que color serán? Amarillas… No son flores, son piedras, dice Yago enfadado . DEBO INTERVENIR. A ver chicos… la profe no quiere  que le digáis una respuesta correcta. Todas me valen. En la hora de pensar vale todo lo que digáis … a ver si somos capaces de descubrir todo lo que hay.
(abro por arriba).

Ves? Dice Yago… Y hay un castillo, Brillante…Yo veo un espejo profe (les tengo tapada la cara de la chica con un circulo hecho con el notebook). ¿Y qué me puedes decir de ese espejo?. Que te lleva a otro lugar mágico profe…es una puerta secreta.  Pero es que aquello no es un castillo profe, es un PALACIO: dice Dario…como el de la ficha de los castillos (se refiere al Taj Mahal…En el tema de castillos vimos castillos españoles, británicos, alemanes, japoneses e indios). Olivia: profe…yo veo un lago….¿No era un mar?, dice Sara. Si…un mar si….y un lago delante del castillo (lo dice porque el azul es más clarito). No es un castillo, es una iglesia, dice Yago. A ver Yago (le digo)…¿Palacio, castillo o iglesia? Es una iglesia, pod esto (se levanta y señala).

Es de noche, dice Martina. ¿Por qué lo sabes? Porque está azul oscuro. Y un poco de dia, dice Efren. ¿Estará amaneciendo? (les pregunto). No me quiero meter quizás en el tema del llamado SOL DE MEDIA NOCHE que ocurre en esas latitudes, pero me sorprendo, porque puede ser perfectamente.  --Alomejor- , me dicen. Pero es de noche porque hay luna. ¡en donde está? Arriba… ¿Pero hay muchas lunas? Pregunto- No, solo hay una..lo otro son nubes. Profe…yo quiero aprender las estrellas ..Y yo la tierra (empieza un debate sobre astronomía, que tengo que frenar).

Abro todo el cuadro, y lo dejo limpio

Es una estatua profe! Dice Roman…Yo no me lo había imaginado, pero ese rostro pálido, y esos redondeles, bien pudieran ser parte de un todo…ni mas ni menos que una estatua! Ahora sí es interesante: dice Ali, que deseaba verlo todo entero. Nai dice: vei un calcetín…¿Un calcetín? Donde….. Se levanta…Aquí, es marrón… Noooooooooo, dice Bryan, es del cacho de un árbol. Teo: veo un parque pequeño … y yo la puerta del castillo: dice Marco. Es dorada. Se ve todo muy verde, dice Zaira … Es un cacho de bosque, dice Efren. Y la estatua en el medio… No es una estatua, es una dama del castillo… dice Carla. Sí…y es india, dice Yago. ¿por qué dices que es india, Yago? Porque si … porque tiene esto en la cabeza, - me lo señala- , y por eso es india. Y tiene un velo profe … ¿se casa? Pues no lo sé…quiero que me contéis vosotros la historia. ¡No, no! Es una estatua, la bruja del castillo la convirtió en una estatua y brilla porque es de noche. ¿Brilla porque es de noche? Pero la noche trae la oscuridad Ali… Tiene que ser por algo… Algo le tiene que prestar luz. SIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII, la Luna, dice Sara. La Luna brilla… pero la luna no es una estrella pofe… es un pianeta …   (dice Martin Ri.). El rio es azul profe, dice Alba … Un lago, recalca Zaira. El espejo era para entrar en dos mundos profe, dice Yago. Es una princesa profe, dice Daniela, y está triste por culpa de la bruja.

¿Y la estatua? Que cara tiene … (pregunto) Está triste, dice Bryan. Y mira a un árbol dice Alex…
¿Queréis escuchar el mar? Se oye? ….está muy lejos…pero si se oye..se oyen las olas. Porque hay una playa, dice Sara. ¿Cómo está el agua del lago y la del mar? El mar está salado…como el chupito que me bebí el año pasado del agua que trajo Roi, cuando me engañaste profe, …y todos se echan a reir. ¿Y el lago? Dulce profe.

¿Y si entramos en el palacio? Queréis – No, que está la bruja…hay que esperar al dia:- dice Martina. ¿Entramos otro dia? A ver que hay… Siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, pero que sea de dia, que la bruja duerme.

¿Cómo os hace sentir el cuadro? Bien, pero hay que salvarla, dice Efren.

¿Qué color usó más este pintor? El verde.. ¿por qué? Pues porque le gusto más- dice Álex. Y azul…para el mar, el lago y la noche, dice Sara. Unos oscuros, y otros más claritos, dice Dani. Y blanco, para la dama.

Dame un título para el cuento: 25 manos alzadas…. El honor de la princesa (Roman) , La pricensa que estuvo en un cementerio (Ali)…es que eso no es un bosque..es un cementerio…,  Martin Ri: Lañas…¿Cómo que Lañas? Siiiiiiii…(Lañas en un sitio cerca de Arteixo). ¿Se te acuerda a Lañas? Si………….La princesa- estatua (Zaira), La pricesa que ve un castillo, La princesa que ve un árbol …


En este punto, como es muy reiterativo, lo dejo, y les digo que cada uno escribirá en su réplica del cuadro su titulo, para que así sea más original, y no se copien tanto. 

A continuación hacemos la escucha de la pieza musica para los cuadros de una exposición.
Por ser rusos,  escojo música y emoción.

-  Romeo y Julieta. Prokofiev.  No nos gusta. Parece que son pasos de gigante
-   Pedro y el lobo. Prokofiev.    Parecen duendecitos. Van a salvar a la dama. Nos gusta

CUADROS DE UNA EXPOSICIÓN_Modest Mussorgsky. Nos gusta muchísimo porque suenan trompetas. Viene el caballero a salvar a la dama de la bruja. Se inventan la batalla…fue muy gracioso, menos cuando Roi imaginó de más… Pobrecito, ¡ que mal lo pasó !



Noutra sesión, fixemos as réplicas nós do cadro... e na derradeira fixemos unha experiencia bonita na que fixemos cadros "para tocar". Aquí vemos a Yago todo concentrado, reproducindo o cadro tan só a base de tocar ... O fixeron xenial !



CADRO PARA TOCAR ...


E A QUE NON SABEDES O MELLOR ....QUE ENTRAMOS NO CADRO CON MAXIA FEITA COAS FOTOS DA SALA VERDE  !!!!! FOI XENIAL 




¿ UNHA     PETICIÓN     DE     MAN? 


 ¿UN SOÑO NO QUE PODER VOLAR POR RUSIA ? 


¿E  SE  FOI    EFRÉN   QUEN   O   PINTOU   E    KANDINSKY   LLE ROUBOU A OBRA?



 CACHEIVOS     PINTÁNDOO     VÓS ... 


No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.