MAYA EMPRENDE O VÓ

MAYA EMPRENDE O VÓ
Maya, a abella da infancia de mamás e papás, a nosa MASCOTA

viernes, 13 de mayo de 2016

Dia de la familia... SORPRESA !!

¡¡ LISTO !!

Mirad que cara de satisfacción con el último lienzo




El verano con sus motitas doradas en las hojas ...


Pues casi acabando el curso, os hacemos entrega del regalo que vuestros hijos e hijas os llevan preparando desde octubre. 

Sabemos que por tradición, el día del padre o de la madre son los típicos que se celebran desde hace muchos años ...pero el Día de la familia nos permite aglutinar todas las casuísticas que se puedan dar sin necesidad de herir sensibilidades, además de ser un día que es reconocido por la UNESCO. 

Más allá de la grandísima importancia que tiene un padre o una madre en la vida de un niño/a, el valor de la familia se engrandece al pensar los numerosos esfuerzos que todos vuestros allegados hacen los 365 días del año para ayudaros en esa gran labor de educar a un niño.

Este año, el significado va por aquí ..

LAS ESTACIONES DE LA VIDA

Un árbol … fuerte y robusto que no lo desenraíce ni el más fuerte de los vientos, ni el más abundante de los aguaceros que caigan en mi vida.
Así quiero ser yo, un árbol. Un árbol que viva cada una de sus estaciones aprendiendo de la naturaleza , y de lo que en ella ocurra.
Vosotros, mi familia, sois mis raíces. Sin ellas, yo no estaría aquí, disfrutando de las oportunidades que me da la naturaleza, de la alegría de vivir en esta primavera de mi vida, en mi renacer, cuando la savia corre fuerte y nueva por mis venas, por mi tronco, hasta llegar a mi copa, que será  frondosa allá por el verano. Esa primavera de mi vida, cuando mis ramas hacen brotar bellas hojas verdes, y más adelante, con  los tiernos frutos que sólo el tiempo dejará saborear.  Esa primavera de mi vida es mi Infancia y mi  fortaleza.  
Cada estación es necesaria para entender la anterior…y también la siguiente. Cada una es especial, incluso en el frío invierno, cuando todo sucede dentro de los árboles sin que nosotros lo podamos apreciar, sin que nos demos cuenta en medio del frío, las lluvias, el granizo y el tempo desapacible.  
Como en las estaciones…todo en la vida cambia. Con ellas aprendo que la vida es un ciclo de renacimiento, de un volver a empezar… una oportunidad para partir de cero, como la maravillosa magia de la naturaleza,  que permite que vuelva a pasar todo de nuevo, delante de mis ojos, mientras yo crezco.

Cambio día a día, cambiaré mes a mes, año a año… Aprovecha la primavera de mi vida pensando en la que fue la tuya propia, para regalármela y sentirme un poquito más parte de tí.

La familia tiene un valor de 365 dias al año… 366 en este año bisiesto. 365 días en los que suceden muchas cosas, como le suceden a un árbol, donde su vida no se para ni un instante.
365 oportunidades para dar las gracias por compartir los avances de vuestros hijos con la gente más importante que os ayuda a  educarlos y hacerlos crecer.


Las raíces de vuestro árbol os pertenecen. 
En las ramas y sus brotes veréis el fruto de vuestro esfuerzo. 

 Dibujo del gran Francesco Tonucci

El Día Internacional de la Familia se observa cada año el día 15 de mayo desde 1994. Esta fecha fue proclamada en 1993 por la Asamblea General de las Naciones Unidas (A/RES/47/237 Documento PDF) haciendo eco de la importancia que la comunidad internacional le otorga a la familia. El Día Internacional de la Familia es la ocasión propicia para promover la concienciación y un mejor conocimiento de los procesos sociales, económicos y demográficos que afectan a este importante núcleo de la sociedad.


domingo, 8 de mayo de 2016

Cerrando capítulos para empezar otros ...



Con la portada cerrada de la puerta del castillo que llevaron para casa que muestra Dani, se puso punto y final a un proyecto que duró muchos meses debido a como este curso se distribuyó en tiempo, por la llegada prematura del Carnaval...Pero todo sucede por algo, porque el maravilloso hueco que ellos le hicieron el el inicio del proyecto del cuerpo humano, salud y deportes fue divertidamente genial ....


Cerramos nuestra portadas firmando a pluma el juramento de buen caballero y caballera. Nada fácil, por cierto. Así, más adelante, entenderían el trabajo que le tuvo que costar a Cervantes escribir el Quijote sin lápiz, sin boli...sin rotus ...sin ordenador. 



HASTA PRONTO A ...


A los escudos familiares y nuestro pasado...


Al bufón Cabaciñas ... que tantas visitas misteriosas nos dejó...


Al caballero triste, con la mano el el pecho de Goya. 


A conocer como llegó a nuestro tiempo el tema de los Reyes ... 


Al conociemiento de leyendas, como la de San Jorge y el Dragón, y la razón por la que se regalan las rosas el 23 de abril ...


Al conocer que las chicas en el pasado tuvimos un papel muy importante, aunque el final no fuera muy bueno ....
Como el de la Pobre Juana de Arco, que la encerraron y condenaron por poner pantalones, cuando años antes consiguiera con su sabiduría comandar las tropa francesas y a hacer de Francia un reino poderoso...


 
 Al reencontrarnos con el pasado Infantil de nuestros papás, cantando DRAGONES Y MAZMORRAS ..


En incluso jugar en el patio a poner el abrigo en forma de capa e inventar, como les explicó la porfe Miry que hacía de pequeña, e imaginar que tenía el poder de ser invisible como uno de los personajes de Dragones y mazmorras. 


Que la música ya era una parte importante de la diversión de la gente, y la danza. 


Que en otras partes alejadas del mundo, había otras construcciones preciosas  y muy difíciles de hacer sin grúas. 


Que vivían , y viven de forma diferentes y tienen costumbres diferentes



A descubrir de qué nos íbamos a disfrazar ..



A las preciosidades que nos podemos encontrar por el mundo


Que para llegar a tener lo que tenemos ahora, hubo mucho antes que inventar..HASTA LAS GAFAS y LOS BOTONES!!


Que en media península ibérica se falaba galego, dun xeito un tanto extrano...e que iso nos ten que facer ter cariño á nosa lingua, aprendela, falala, e escribila...para así  medrar aprendendo as tres sen problema e dificultade: castelán, galego e inglés...


A penas enviado o castelo para casa ..aparece un día na aula o esquelete do Cabaleiro Misifoides. 
Segundo a clase das abellas, trátanse dos restos do cabaleiro que intentou salvar á dama do castelo que estaba encerrada, pero quedoulle o escudo na casa, e a bruxa o matou ao pobre...por iso ten as costelas rotas. 

Cabaciñas, para non variar, deixounos a Misifoides ...non sen antes provocar un par de risas da profe Miry, que con tantas historias que seguiamos todos inventando baixando polas escaleiras, non era capaz case nin de falar nin de entregarnos á saída aos papás co que choraba da risa. 




E é que precisabamos cambiar de tema...e os mometazos que nos está deixando o tema do corpo son enormes. 

O rincón de médicos e a farmacia son un reclamo...e queremos aprender de todo, do corazón, do cerebro, do pis, do nacemento, dos pulmóns...

E como non...outra banda sonora da época da infancia dos papás...

ÉRASE UNA VEZ, LA VIDA...





¿¿Que novas aventuras nos acontecerán antes de rematar o curso ??


Dia del libro y otros sucesos importantes ...



Supongo que una de las cosas más tiernas que le puede ocurrir a un maestro es fundir su Infancia con la de sus propios alumnos. Es así como a veces conseguimos desdoblar el alma de adulto para poder comprenderlos en esa etapa hermosa en la que todo está por descubrir. 

En la semana del libro quise rendir homenaje junto al cole a ese caballero de la triste figura que muchas tardes de infancia nos dio a los de mi quinta...y seguro que muchos de los papás que leáis esto, os traerá gratos recuerdos. 

No sé cuantos somos capaces de pasar de esas primeras lineas de EN UN LUGAR DE LA MANCHA, DE CUYO NOMBRE NO QUIERO ACORDARME... 

Lo que está claro, es que grande obra tuvo que ser para persistir 400 años en la historia el mundo. 

Acercar a los niños a los libros desde pequeños les permite encontrar el valor real de la lectura, agrandar el poder de la imaginación, mejorar su lenguaje oral ... y la creatividad. 

Yo debo respetar el 23 de abril por ser un día singular, ya que mi abuelo, gran lector hasta que quedó casi ciego, tallaba con sus manos la madera de forma tranquila y delicada. Creo que debe haber por cada casa de sus hijos al menos una estatua de Quijoye y Sancho, y es que en una época en la que seguro el dinero escaseaba, se debió leer más de 6 veces el Quijote. Cada vez que miro los rasgos de los personajes a través de las marcas de la madera, me quedo sorprendida de ver las expresiones faciales, y los detalles de la ropa del caballero andante y su escudero. Eso sólo pudo ser posible con la imaginación que mi abuelo tuvo que poner en la talla, trayendo a un trozo de madera las evocaciones de las descripciones de Miguel de Cervantes. 

Fue muy especial y emocionante ver a mis abejitas tocar esas esculturas ..o mirarlas con detalle como hizo alguno, como si tuvieran el poder de percibir las marcas de las que he hablado: Mira su barba profe...mira profe, Quijote está leyendo.... 

El día del libro es un día especial porque mi abuelito nació este preciso día de hace ya muchos años...tantos, que ya no está por aquí. 

Desde aquí, el abrazo inmenso a todos los abuelos, y muy en especial a aquellos que os ayudan al cuidado de vuestros hijos, y la impronta que en ellos marcan. 

Recuerdo con cariño como le gustaba ver cómo mi "caligrafia " mejoraba, mis notas cada trimestre ... le gustaba que le leyese ... y creo que fue muy feliz cuando  supo que sería maestra. 

Un home e unha muller de ben,  deben andar sempre cun bo libro na man ... 

Pues ahí queda... el homenaje al Quijote y al abuelo Juan, para que sus enseñanzas y sus valores sean transmitidos con el cariño que él depositaba en su trabajo ...








Y a que no sabéis lo más divertido .... que vuestros hijos creyeron que la profe Miry nunca fuera pequeña cuando vieron una foto mía con él.... jajajajajaja. Me decían que esa no podía ser yo ...que siempre fui así, que no sería nunca vieja ... Me quedé muy sorprendida por esa percepción.

Luego, cuando les expliqué que sí, acariciaban la PDI de un modo super cariñoso, y miraban una y otra vez la foto. Incluso les llegué a preguntar si les hubiera gustado jugar conmigo de pequeña ... y me dijeron que sí, que seguro que era muy buena. 

Fue un día muy bonito ... y de emociones encontradas. A veces, para llegar a ellos, hay que volverse como ellos por un instante. 

Y acordaros para toda la vida, ... un buen libro para todos en la mano, siempre. 

Para conocer,      para viajar sentado,      para saber ... para ser mejor. 


Canción de MOLINOS DE PAPEL


DON QUIJOTE TE ENSEÑÓ
VALOR,  JUSTICIA Y HONOR
SIENTEN LOS CABALLEROS EN EL CORAZÓN


Y siguiendo con los escritores y los artistas, no nos podemos olvidar del primer retrato que vuestros hijos hicieron de perfil para imitar una de las caricaturas más bonitas de Castelao en relación a la emigración. Así quedó el panel del pasillo...


Tambien con la llegada del buen tiempo, aunque un poco inestable, nos asomamos a ver nuestro cerezo en el patio de 1º de Primaria, nuestro árbol favorito del cole. 

Qué felices y qué sensacion de libertad se respiran en estas fotos ...


Otro año más..mismo lugar y con unos centímetros más en el cuerpo. 




SAÍDA A FUNDACION MARIA JOSE JOVE E VISITAS ESPECIAIS ...

Xa o sabedes: encántanos o arte.

De cando en vez, e cando as condicións nolo permite, collemos o bus e imos de visita a ises lugares fermosos onde gargan con moito agarimo as obras dos pintores. 

A profe cada día está máis orgullosa de nós, xa que unha das  nenas foi capaz de atopar mentres paseabamos sen dicirlle nada, un cadro de Miró ... tan só polas formas e polas cores. ABRAIANTE !! ¡Se o vimos o ano pasado !

A verdade que a profe nunca estivera na Funfación, pero aínda que o MAC lle gusta moito, este museo é espectacular, e a profe do museo que nos tocou, un encanto. Nunca nos chega o tempo a nada para poder disfrutar dos cadros. 

O que máis nos gustou deste museo foi que puidemos tocar, entrando nunha obra de arte que semellaba un bosque ... un pequeno pasadizo a un mundo de duendes e maxia. 


Tamén esta escultura resultounos super chula, pois a medida que avanzaba a roda- roda e nos moviamos, eramos capaces de ver nos espellos os zapatos do compañeiro que ía moi adiante nosa. 

¡Que artista a quen se lle ocorreu! 

Tamen gustounos este cadro que parece que estase a fundir no chan. Nada como contemplar unha obra comodamente sin que ninguen che rife ....



¿E que fai aquí chantada no medio unha bico de mármore ? deixáronola tocar, pero 
NON PROBAR. 



E finalemente, .... coma sempre.... aprender facendo. Para ser un gran artista, mans á obra!  




PRÓXIMA PARADA ...O 25 DE MAIO EN BELAS ARTES ...

E as sorpresas non teñen parada ...

Coa entrada ao tema do corpo e do deporte, aqueles papás ou mamás con ganas, e boa disposición horaria, puxéronse en contacto coas profes para desenvolver varios días unhas pequenas xornadas de coñecemento. 

Nun cole tan gran coma o noso, todo semella unha gran labor de organización, somos moitos, os espazos escasos, pero coa boa vontade de outros profes e o equipo directivo, que nos cederon os lugares, logramos estas visitas:

CHEGAN AS ENFERMEIRAS DA CLASE DOS ELEFANTES 

Xenial o trato e a delicadeza de tódolos contidos que trataton cos nenos...Dende como preparar a alguen para o quirófano, como sacar un pouco o medo das agullas... Troxeron á aula de contos un verdadeiro hospital e moito material que nos deixaron para as aulas. E Román, que semella que non lle ten medo a nada, ofreceuse voluntario para que lle fixeran de todo...ata tal punto, que case queda durmido (ou sedado de verdade) Estaba tan agustiño, que se lle caían os ollos. A súa irmá Elisa, da aula das formigas o miraba cun pouco de medo, mentres as profes escachabamos da risa vendo como cabeceaba do sono. 


Mans levantadas para subir a probar unha vendaxe 


Mamás,  e  traballadoras nunha profesión de tanta responsabilidade. Grazas e noraboa!  



Outro día chegou o contacontos ... e transformou a Martin "Ri" nun lobiño bo. O seu tio, o lobo malo, quería facer del un "lobo de verdade", mais a Martín gustábanlle as "paparruchadas" : facerlle debuxos á mestra, cociñar ..e sobre todo, non asustar e axudar ás caperuchiñas. 

Aínda que a profe Miry tense que facer cunha cámara nova, porque estas lle fallan... adiviñades quen é a súa Caperuchiña vermella ? 






Outro día no que rematamos cansadísimos: A VISITA DO EQUIPO DE SALVAMENTO DE ARTEIXO

NA CLASE TEÓRICA ...

EXPLICÁRONNOS AQUELO QUE OS PAPÁS LLE CHAMADES CACA ... fíxonos moita gracia este profe do equipo de salvamento. Estes productos ademáis de productos caca, dixo que se lle chaman productos TÓXICOS. Moi importante para a nosa seguridade.

Tamen explicáronnos con videos os perigos da cociña, do baño... e por suposto o comportamento que temos que ter na praia para bañarnos, e as correntes perigosas polas que non debemos meternos. Por iso hai zonas das praias acotadas e explicáronnos pola forma das olas como identificar eses sitios perigosos. 



Logo fomos ao pavillon, que moi xenerosamente deixou a profe Sonia e o profe Jose Antonio, dous dos Profes de educación Física do cole.

Mirade que prendimos a facer ...

ESTACIÓN 1. Salvar a unha persoa

paso 1. facerlle cóxegas para ver se desperta
paso 2. escoitar se respira
paso 3. pousar as mans no peito e apretar ao ritmo da canción ESTABA EL COCOCDRILO, Y EL ORANGUTAN, TRES PEQUEÑAS SERPIENTES Y EL ÁGUILA REAL ...
paso 4. soplar forte na boca da persoa a salvar

a profe sacou videos. O FIXERON XENIAL !!!



ESTACIÓN 2.

TIRO DE CORDA POR GRUPOS...MENUDAS CAIDAS DE CÚ...FOI MOI SIMPÁTICO.


ESTACIÓN 3.

ARNÉS DE SALVANTO E CARREIRA A DOUS,  ATA CHEGAR AO BANCO.



ESTACIÓN 4. 

AO MÁIS ESTILO "VIGILANTES DE LA PLAYA" ... CABEZAS REPOSADAS, E AO SINAL, XIRASE, LEVANTARSE E A CORRER POLA BANDEIRIÑA. 



ESTACIÓN 5. 

COMO A CANCIÓN  DOS BEACH BOYS ... SURFING    U.S.A.






DENDE AQUÍ, DAR A MIÑA NORABOA E EXPRESAR A MIÑA GRATITUDE A ESTE GRUPO DE PROFESIONAIS, QUE ADEMÁIS DE TRATAR AOS NENOS CON MOITO CARIÑO, OS FIXERON PASAR UNHA MAÑÁ PRECIOSA, CUNHAS ACTIVIDADES SOPRENDENTEMENTE ADAPTADAS Á SÚA IDADE.

¡¡ UNS VERDADEIROS MAESTROS   !! 

E AS GRAZAS, POR SER OUTRA PROFESIÓN DE RISCO E DE SALVAGARDA DAS NOSAS VIDAS. 


Rematamos a semana do primeiro de maio ca última das ponencias, de man das 

ESCOLAS DEPOSTIVAS DE ARTEIXO. 


Explicáronnos xa moitas das cousas que veremos no tema dos deportes, e nos deixaron esta escena super graciosa de Yago deixándose poñer o arnés de escalada. 


Tamén Nai sorprendeu á súa profe Miry, poñendo o uniforme do seu  deporte favorito e do que cando pode, é deportista: un kimono (judogi) de JUDO.  

Foi un momento moi importante para ela, pois o judo á profe Miry aportoulle moitas cousas bonitas na súa vida.   



¿CAL SERÁ A SEGUINTE SORPRESA? seguide o blog de aquí a finais de xuño ...